เรื่อง การพ่นหมากรักษาโรคงูสวัด

ขื่อผู้นิพนธ์  นางปราณี  ศิริ                                                                                                       

ความเป็นมาและความสำคัญของปัญหา

              คนไทยสมัยโบราณนิยมใช้หมากพลูประกอบการไหว้ครู  พิธีบายศรีสู่ขวัญ การแห่ขันหมาก จากหลักฐานทางโบราณคดีในถ้ำภาคเหนือของไทย  พบร่องรอยว่ามีการกินหมากมากว่า ๘,๐๐๐ ปี  เชื่อว่าวัฒนธรรมการกินหมากแพร่จากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไปบริเวณอื่นพร้อมระบบการค้าขาย นักโภชนาการพบว่าหมากเต็มไปด้วยสารที่กระตุ้นให้ร่างกายสดชื่น รู้สึกสุข หมากเป็นเครื่องหมายของความชอบพอ ความนับถือ มิตรภาพ การยอมรับสถานภาพพิเศษของบุคคลนั้น  อุปกรณ์ที่ใช้กินหมากถือเป็นเครื่องแสดงฐานะทางสังคมว่ามีบรรดาศักดิ์สูง    อันเป็นประณีตศิลป์หลายอย่าง  เช่น  เชี่ยนหมาก   โถพลู   ซองพลู    ตลับปูน กรรไกรหนีบหมาก ที่ป้ายปูน  ประเพณีการกินหมากในไทยถูกห้ามในสมัย จอมพลป.พิบูลย์สงคราม (ประมาณ ๖๐ ปีมาแล้ว )¹ทุกวันนี้การกินหมากยังมีอยู่ในคนสูงอายุทั่วไป   แต่พบน้อยในวัยรุ่นและวัยทำงาน การปลูกหมากพลูเพื่อเป็นพืชส่งออก ใช้ในอุตสาหกรรม  พิธีกรรมต่างๆ อีกทั้งในงานวิจัยช่วงสิบปีที่ผ่านมายืนยันว่า การเคี้ยวหมากนำไปสู่สาเหตุการเกิดมะเร็งในช่องปาก

              “มักเพ็ง”เป็นสำเนียงคำเรียกโรคงูสวัดในภาษาอีสาน ซึ่งเรียกต่อๆกันมาในสำเนียงที่ต่างกัน สันนิษฐานจากสำเนียงว่า อาจเป็นคำลักษณะโรค ที่เป็นผื่นเม็ดๆขึ้นเป็นกลุ่ม จำนวนติดกันมากๆ  จะสอดคล้องกับคำว่า หมาก ซึ่งเป็นคำโบราณเป็นลูก  ส่วนคำว่าเพ็ง หมายถึงเต็ม กลม

              การเป่า(การพ่น)เป็นวิธีการรักษาของหมอพื้นบ้าน รักษาอาการเจ็บป่วยโดยใช้เวทย์มนต์คาถาเป่าไปตามร่างกายของผู้ป่วย บางครั้งอาจจะใช้สมุนไพรในการรักษาด้วย   ในสมัยโบราณการแพทย์มีกำเนิดในครอบครัว และมุ่งเน้นวิธีธรรมชาติ ใช้ความรู้สึกมาเป็นต้นแบบ อาการที่ผิวหนังมีตุ่มแดง ปวดแสบปวดร้อน ย่อมเป็นภาพที่ทำให้ผู้พบเห็นเวทนา การใช้พืชสมุนไพร ซึ่งได้จากการสังเกตว่าสัตว์กินได้ การเป่าจึงเป็นกิริยาที่แสดงถึงความกรุณาที่อยากปัดเป่าความทุกข์ออกจากคนเจ็บ

Attachments:

File	คำอธิบาย	File size
20.การพ่นหมากรักษาโรคงูสวัด1.pdf		106 Kb